Kadın olmak bu kadar mı zor?

Bugünlerde hatta doğumdan beri ilerleyerek aklıma takılan bir soru var. Kadın olmak bu kadar mı zordu?

İlkokulda iken (sene 1987-ben 6 yaşında 1.ci sınıftayken) erkekler benden daha güçlüydü,daha hızlı koşarlardı, kavga ederlerse beni yeniyorlar diye kızardım, kız olmak zordu..Ortaokulda herkesi cinsdaşı ile yanyana oturtan hoca, beni tek tek kaldığımız Saner diye bir çocukla oturtmuştu..Bazı özel günlerde oturduğumda kalktığımda herkesten fazla dikkat etmem gerekirdi..Oysa o hep çok rahattı,kız olmak çok zordu..

Fen lisesinde okuyan genç bir kızken, arkadaşlar (erkekler) karaağaça ormanlığa gezmeye giderdi, akşamları geç saatlere kadar gezerken biz gündüz saati bile gidemezken çarşıdan da erkenden eve giderdik. Kız olmak hep dezavantajdı..

 

Norveç'te AFS trainer'ıma bu düşüncemi söylediğimde, O Türkiye'de öyle, burada kız olmak çok güzel, çok rahat, çok özgür! demişti..

O da siyasi ve dini şeylerle karıştırmştı dediklerimi..Anlatmaya çalıştım ama pek anlamadı..

 

Üniversite zaten malum, yüksek lisans da, ardından Üretim de çalışmaya merak sardım. Erkekleri adeta düşman bellemeye başlamıştım içten içe galiba..Onları yenmeliydim, erkek işi deneni yapıp başarıyla devrediyordum. Tam bir gaz şeklinde geçti yıllarım o ara..

 

Ta ki anne olana dek.. Herşey bambaşka oldu.. Bu kez kadın olduğum, içimde şevkat dolu, sevecen, sevilmeyi, içten safça sevmeyi, çocukluğunu özlemiş "ben" i buldum sanki.. Anne olmak çok güzeldi.. Bir minik varlığın dünyadaki "TEK" dayanağı güvendiği olmak.. Çok SÜPER!

Ama kadın olmak gene çok zor.. İşte iş yerini idare etmek, eleman yönetmek, evde evi..Ev işlerini, eşini, giderleri, gelirleri, sosyal ilişkileri.. vs. vs.. Yük gittikçe artıyor ne diyeyim..Sanırım herşey evlilikle değişti yada daha çok çocuk sahibi olmakla..Ayrımını pek anlayamadım..Zira hepsi birarada çıktı..

Ama Allah aşkına kadın olmak bu kadar mı zordu ya? Benim kodum mu bozuk?

 

PS: Sanırım ben ANNE olmayı sevdim en çok!