2 yıl önce bu saatlerde doğuma gireceğimi yeni öğrenmiştim. Doktorum 2 yıl önce şu aralar beni muayene etmiş, ve olmaz suyun bitmiş, kordon dolanmış, kalp atışları düşmüş, bugün Ömer doğuyor! demiş ve beni hazırlıklar için ameliyat hemşiresinin ellerine teslim etmişti...
Kalbim küt küt küt..tü.. Hazırmıydım anne olmaya? Hala aklımda bu soru vardı. Sanıyordum ki mide yanmaları, sıkıntılar, nefes alamamalar, uykusuz geceler bitecek...:)
Safmışım dimi?
Etrafımda hiç çocuk büyümedi, ben büyürken de görmedim. Ortamın hep en küçüğü oldum, yaramaz bir çocuktum, uslanmazdım, ağaçlardan inmezdim, okuldan kaçardım, hep problemdim.Şimdi bu sorumluluk nasıl olacaktı?Başıma neler gelecekti? Hiç ameliyat olmamıştım nasıl olacaktı? Korkuyordum, korkmuyor gibi yapmaya çalışıyordum..
Belime batan iğneleri, düşündüklerimi an an hatırlıyorum. Tansiyon problemim çıkmıştı, ilaç veriyor indirip çıkartıyorlardı.. Ömer kıpırdamıyordu.. Ameliyathane çok soğuktu titriyordum. Ameliyathanedekilerin yüzünü hep hatırlıyorum. Kendi aralarında muhabbet ediyorlardı. Onlara göre sıradan bir gündü, ben ise tek başıma kurbanlık koyun gibi başıma gelecekleri bekliyordum..
Doktor gelmiyordu.. 2 tane iğne oldum. Yatakta yatıyordum, uyuşmuştum kötüydü.
Çok sonra doktor geldi, görmedim geldiğini, kesti biçti, doktoru görmemle ömeri alması bir oldu, 14.59-15.00 saniyelerinde ömer doğdu.. Hemşire onu geçirdi yanımdan.. Sesi çıkmıyordu.. Hiç ses yoktu, hareket de etmiyordu..
Neden sesi çıkmıyor diye bağırmaya çalıştım, sesim çıkamadı, korktum, ağlamaya başladım, söyleyinnn diye bağırdım hemşireye, kkk.. khhh.. hh.. diye sesi geliyordu bebeğimin anında buz gibi bir yere aldılar, hırıldadı, doktor hortum sok ne bekliyorsun dedi kıza.. bağırarak ağlamaya başladım noluyor söyleyin diye.. Görememiştim bile dokunamamıştım bile.. Yanıma getirdi uzaktan gösterdi hemşire.. doktor ygun bakıma götür ne bekliyorsun dedii..Hemen hemen dediğinden dokunamadım öpemedim sarılamadık.. sadece yumuk kapalı gözlerini gördüm.. Bir avuç çocuktu..Gitti.. Yapayalnız kaldım hıçkırıklarla.. Ameliyathane ışıklaır altında morgda gibi hissediyordum kendimi bağırdığım için sakinleştiriciyi bastılar kendimden geçtim..
Hatırlamak bile çok zor.. Allah çocuğunun sağlığıyla sınamasın kimseyi, çok zor o gün öğrendim. Çocuk başka birşeydi, kendimden öte bir canlıydı. Ben o gün bittim.
Ömer başladı.
O gün 2 yıl önce bugündü.. 40 dk. sonra.. Ömer doğacak. 2 gece küvözde kalacak, solunum sıkıntısı nedeniyle, benekler çıkacak, beni üzüntüye boğacak.. 2 gece sonra gelen oda temizleyici bana sen süt sağsana neden sağmıyorsun diyecek ve bana süt sağmam gerektiğini öğreten kişi olacak.. Oğlumu mama ile besleyecekler ve ben mamalara biberonlara düşman ilk ayları geçireceğim.. Tek başıma lohusalık, geceler, gündüzler, ufacık bir bebek ve hiçbirşey bilmeyen internete bile girmeye vakit bulamayan elinden göğsünden düşmeyen bir bebekle yemek temizlik yapamya çalışan uykuya hasret bebeğini çok seven aşık bir anne ben doğacak bugün. Tam 2 yıl önce bugün.
An be an bütün zorlukları oğlumla atlatmaı, onun yaşaması gücüyle ve o ilk günleri atlatabilmenin verdiği sevinçle hayatın anlamını ve yaşamanın değerini anlayacağım ben.
Önceden taktığım herşeyin değersizliğini anlayacağım. Küllerimden yeniden doğacağım. Bugün benim de doğum günüm.
İyi ki doğdun Ömer, iyi ki beni anne yaptın. Hayat amacımı anladım, yaşama sebebimi anladım. Sen benim herşeyimsin, beni asıl büyüten varlıksın. Allah sana upuzun sağlıklı mutlu bir ömür versin yavrum benim
Seni çoooook seviyorum!
Sonsuza dek seninle..
Annen
Esra